ای عشق خوش خرام و مه روشن شبم      برخیز و بر لبان شفق گونه نه لبم

شوقیست آتشین به دلم بوسه ات چو داغ      باشد که داغ بردگیت کم کند تبم

پروانه گرد شمع فروزان ندا دهم      اینک تو شعر و شمع و شرابی و مذهبم

چونان کشید بر دل من پرده ی نیاز       عشقت.که روی ماه تو شد درس و مکتبم

ساغی شراب چشم تو نوشیده است بدان      اینک به تاخت می روم همتای مرکبم

کوروش دنیوی

93/5/17

هین به باد آمدم و ساکن طوفان گشتم      سایه و همسفر ابر بهاران گشتم

زان بساط دد و دیو و ره حق و ره دین     فارغم آمد و با تخت دلیران گشتم

آتش افتاد جگر را و دوصد نقش بر آب      زین تغابن که به ایران شد و ویران گشتم

ای تو هخامنش ای پادشه بی همتا      تا تو رفتی ز میان سوز زمستان گشتم

افتخار سحر دائم آن وسعت خاک      با تو رفت از پس و من سر به گزیبان گشتم

شه تو خاکی و هزاران به رخت چهره به خاک      تا به خاک آمده ام رتبه تابان گشتم

از تپیدن به عرب واژه من شد کلمه      لقمه حمله بی رحمی گرگان گشتم

پادشاها تو ببخشای و مرا خرده مگیر       زینکه در معبد و خود ساغی مستان گشتم

کوروش دنیوی

1392/12/13

مشهد